Hoe ‘het’ begon

Wat een leuk weekendje weg in Drenthe moest worden veranderde plotseling in de start van een leven waar we het bestaan niet van wisten…. Achteraf waren de symptomen duidelijk. Onze destijds 4 jaar oude dochter plaste ineens weer vaker in haar bed, had intense dorst en werd steeds vermoeider. Zonder ons nog heel veel zorgen te maken toch maar even langs de huisarts. Vanaf toen ging alles in een stroomversnelling en werd onze kleine meid opgenomen in het ziekenhuis. ‘Misschien valt het allemaal nog mee’ was de gedachte die al snel plaats maakte voor de grootste schok die wij als ouders moesten verwerken: ‘Een chronisch ziek kindje’. Wellicht een herkenbare situatie. Geen tijd voor het rouwproces maar gelijk over in de actiestand. Uitleg krijgen over diabetes type 1, insuline leren spuiten en de volgende dag sta je op straat met een hele hoop nieuwe informatie en een doos met medische benodigdheden voor je dierbaarste bezit: je eigen kindje. Als we terugkijken op deze periode was dit één grote rollercoaster. Wat een emoties, nieuwe informatie, ziekenhuisafspraken, onzekerheid over de manier waarop onze dochter naar school kon blijven gaan, het verdriet en het acceptatieproces. We hebben het met elkaar doorstaan en wat zijn we ontzettend trots op onze kleine meid (die in de tussentijd ook nog haar tweede zusje mocht verwelkomen). Ze doet alles wat een meisje van haar leeftijd zou moeten doen: Heerlijk kind zijn en genieten! Wat is een kind toch prachtig veerkrachtig! Nu bijna een jaar verder, inmiddels een aantal maanden op een hele fijne pomp, beheerst diabetes ons leven een stuk minder. En ja, af en toe staan we nog steeds voor enorme uitdagingen, maar over het algemeen kunnen we zeggen: ‘Het gaat goed!’ We weigeren diabetes ons leven te laten bepalen. We nemen diabetes (gezellig?) overal mee naartoe en al met al in ons motto: Genieten! Is de rollercoaster herkenbaar?

Deel ook jouw ervaring onder deze blog!